Γράφει ο Σεραφείμ Π. Κοτρώτσος
(από τις Αποκαλύψεις της Κυριακής)
Ο μακαρίτης ο Νίκος Κακαουνάκης συνήθιζε να λέει -μέσα από μία ενδιαφέρουσα θεατρική υπερβολή- για εμάς τους δημοσιογράφους πως «ο καλύτερος έχει σκοτώσει τη μάνα του». Το ξαναθυμήθηκα εξ αφορμής δύο φαινομενικά ασύνδετων μεταξύ τους γεγονότων:
Πρώτον, το άρθρο του γενικού διευθυντή ειδήσεων του Mega Χρήστου Παναγιωτόπουλου στο aixmi.gr (μέρος του οποίου παραθέτουμε σε διπλανή στήλη), εξ αφορμής (και εις απάντηση) του θορύβου που ξέσπασε στην μπλογκόσφαιρα για την αγωγή του ιδίου και των Γιάννη Πρετεντέρη, Ολγας Τρέμη και Μανώλη Καψή κατά του Γιάννη Παπαγιάννη για όσα (συκοφαντικά κατά την άποψή τους) αναρτώνται, εδώ και καιρό, στο blog fimotro.gr.
Δεύτερον, τις αναφορές του πρώην...............
πρέσβη των Ηνωμένων Πολιτειών (στην Αθήνα) Τσαρλς Ρις (όπως είδαν το φως της δημοσιότητας από τα wikileaks) σχετικά με τους Ελληνες δημοσιογράφους και την κατάσταση στο εγχώριο μιντιακό σύστημα. Αναφορές, ειδικότερα, σχετικά με τη διαπλοκή των ΜΜΕ με την πολιτική και οικονομική εξουσία και την εξάρτηση των δημοσιογράφων από τους πολιτικούς και τα συμφέροντα. Κατανοώ την υπερχειλίζουσα οργή του Χρήστου Παναγιωτόπουλου, αφ’ ης στιγμής αισθάνθηκε πως συκοφαντήθηκε ή διασύρθηκε (εάν κάτι τέτοιο πράγματι συνέβη, προφανώς έχει περάσει πλέον στη δικαιοδοσία των δικαστηρίων). Και το κατανοώ επειδή διασύρθηκα επανειλημμένως και με λεκτική βαναυσότητα. Οχι μόνο από κάποια ιστολόγια κατά το παρελθόν, αλλά και από δημοσιογράφους -μέλη της Ενωσης Συντακτών- «έγκριτων» και μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδων.
Κατανοώ, λοιπόν, τον Χρήστο Παναγιωτόπουλο, οφείλω, όμως, να επισημάνω πως «η σιωπή τρέφει την αλαζονεία και η ατιμωρησία φουσκώνει τα πανιά της χυδαιότητας» - όπως εύστοχα σημειώνει στην κατακλείδα του άρθρου του.
Ητοι, να επιδεικνύουμε -συνάδελφοι- ανάλογο θάρρος και να αντιδρούμε ισοδύναμα όταν τη συκοφάντηση υφίστανται και οι διπλανοί μας. Και όχι να παρακολουθούμε αδιάφορα ή χαιρέκακα… Είναι αλήθεια πως οι συνάδελφοι του Mega έχουν εκ των πραγμάτων τεράστια «δύναμη πυρός» και τη δυνατότητα να κινητοποιήσουν νομικούς συμβούλους, μηχανισμούς της Δικαιοσύνης και ομάδες συμπαράστασης. Το πρόβλημα που περιγράφουν, όμως, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται επιλεκτικά και ανάλογα με το πόσο δυνατή είναι η φωνή καθενός. Γιατί, τι θα γίνει τελικά με εκείνους τους... χαμηλόφωνους, που βιάζονται καθημερινά από πανίσχυρα μιντιακά συστήματα και υποσυστήματα; Πόσο χρήσιμη θα ήταν άραγε η συμπαράσταση του Χρήστου Παναγιωτόπουλου και των άλλων συναδέλφων σε τέτοιες περιπτώσεις...
Το ίδιο, βεβαίως, ισχύει και για την μπλογκόσφαιρα, όπου καταφεύγουν, μεν, πολλές διωκόμενες και καταπιεσμένες φωνές που θέλουν να παραμείνουν ανεξάρτητες, αλλά έχουν παρεισφρήσει και αρκετοί τυχάρπαστοι μικροεκβιαστές - αξίζει να αναρωτηθούμε πού πήγαν όλες εκείνες οι ρομαντικές προσπάθειες αυτορρύθμισης;
Επιστρέφω στις αναφορές του κ. Τσαρλς Ρις. Διαπίστωσα ότι δεν έτυχαν σημαντικής αναμετάδοσης (πλην, ίσως, του εξαιρετικού άρθρου του Γιάννη Παντελάκη στην «Ελευθεροτυπία»), κάτι το οποίο ουδόλως με παραξένεψε αφού όσα περιγράφει ο Αμερικανός αξιωματούχος είναι τόσο διαδεδομένα, που δύσκολα θα βρεθούν «αναμάρτητοι».
Σχετικά με αυτά εστιάζω μόνο σε μία αναφορά, λόγω ειδικής γνώσης και εμπειρίας (όσοι καταλαβαίνουν, καταλαβαίνουν). Λέει ο Αμερικανός διπλωμάτης πως «κατά την προετοιμασία των Ολυμπιακών Αγώνων πληρώνονταν δημοσιογράφοι για να γράφουν θετικά πράγματα».
Είναι απολύτως ακριβές. Και τα στοιχεία υπάρχουν στο πλούσιο αρχείο των αρμοδίων δημοσίων υπηρεσιών (Υπουργείο Πολιτισμού, ΓΓΑ, ΕΟΕ, Ομοσπονδίες κτλ.) και της τότε Οργανωτικής Επιτροπής. Αρκετοί εξ αυτών, που τώρα διακονούν τη δημοσιογραφική ανεξαρτησία, συνωστίζονταν για μια θεσούλα, μια αργομισθία, ένα συμβόλαιο συμβούλου, μια θέση σε κάποιο μυστικό pay roll. Θου Κύριε...
Πού καταλήγουμε. Το πρόβλημα δεν είναι (μόνο) η ανωνυμία των blogs, οι διαδικτυακοί ή άλλοι -από γνωστά μέσα ενημέρωσης- εκβιασμοί, οι αργυρώνητοι δημοσιογράφοι ή οι άλλοι που εξαρτώνται από το χιλιαρικάκι του τάδε ή του δείνα γραφείου Τύπου (αν και πρέπει κάποτε να ξεχωρίσουμε τους φτωχοδιάβολους από τα λαμόγια των σαλονιών). Το μείζον είναι πως έχουμε γίνει μία απέραντη ζούγκλα, στην οποία, αφού εξαντλήσαμε την πανίδα της, τώρα το μόνο που έχει απομείνει είναι να τρώμε ο ένας τον άλλο και μετά τις σάρκες μας. Κι αυτά δεν λύνονται, τελικά, σε κανένα δικαστήριο.
Υ.Γ. Η αυτονομία των blogs (επειδή κάποιοι σπεύδουν αβασάνιστα να την καταδικάσουν) μπορεί να αποδειχθεί τόσο επικίνδυνη όσο και η… επωνυμία των θεσμικά οχυρωμένων. Των γραφίδων, ας πούμε, των «μεγάλων μαγαζιών». Ή των τηλεοπτικών παραθύρων.
πηγη:fimotro.blogspot.com
(από τις Αποκαλύψεις της Κυριακής)
Ο μακαρίτης ο Νίκος Κακαουνάκης συνήθιζε να λέει -μέσα από μία ενδιαφέρουσα θεατρική υπερβολή- για εμάς τους δημοσιογράφους πως «ο καλύτερος έχει σκοτώσει τη μάνα του». Το ξαναθυμήθηκα εξ αφορμής δύο φαινομενικά ασύνδετων μεταξύ τους γεγονότων:Πρώτον, το άρθρο του γενικού διευθυντή ειδήσεων του Mega Χρήστου Παναγιωτόπουλου στο aixmi.gr (μέρος του οποίου παραθέτουμε σε διπλανή στήλη), εξ αφορμής (και εις απάντηση) του θορύβου που ξέσπασε στην μπλογκόσφαιρα για την αγωγή του ιδίου και των Γιάννη Πρετεντέρη, Ολγας Τρέμη και Μανώλη Καψή κατά του Γιάννη Παπαγιάννη για όσα (συκοφαντικά κατά την άποψή τους) αναρτώνται, εδώ και καιρό, στο blog fimotro.gr.
Δεύτερον, τις αναφορές του πρώην...............
πρέσβη των Ηνωμένων Πολιτειών (στην Αθήνα) Τσαρλς Ρις (όπως είδαν το φως της δημοσιότητας από τα wikileaks) σχετικά με τους Ελληνες δημοσιογράφους και την κατάσταση στο εγχώριο μιντιακό σύστημα. Αναφορές, ειδικότερα, σχετικά με τη διαπλοκή των ΜΜΕ με την πολιτική και οικονομική εξουσία και την εξάρτηση των δημοσιογράφων από τους πολιτικούς και τα συμφέροντα. Κατανοώ την υπερχειλίζουσα οργή του Χρήστου Παναγιωτόπουλου, αφ’ ης στιγμής αισθάνθηκε πως συκοφαντήθηκε ή διασύρθηκε (εάν κάτι τέτοιο πράγματι συνέβη, προφανώς έχει περάσει πλέον στη δικαιοδοσία των δικαστηρίων). Και το κατανοώ επειδή διασύρθηκα επανειλημμένως και με λεκτική βαναυσότητα. Οχι μόνο από κάποια ιστολόγια κατά το παρελθόν, αλλά και από δημοσιογράφους -μέλη της Ενωσης Συντακτών- «έγκριτων» και μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδων.
Κατανοώ, λοιπόν, τον Χρήστο Παναγιωτόπουλο, οφείλω, όμως, να επισημάνω πως «η σιωπή τρέφει την αλαζονεία και η ατιμωρησία φουσκώνει τα πανιά της χυδαιότητας» - όπως εύστοχα σημειώνει στην κατακλείδα του άρθρου του.
Ητοι, να επιδεικνύουμε -συνάδελφοι- ανάλογο θάρρος και να αντιδρούμε ισοδύναμα όταν τη συκοφάντηση υφίστανται και οι διπλανοί μας. Και όχι να παρακολουθούμε αδιάφορα ή χαιρέκακα… Είναι αλήθεια πως οι συνάδελφοι του Mega έχουν εκ των πραγμάτων τεράστια «δύναμη πυρός» και τη δυνατότητα να κινητοποιήσουν νομικούς συμβούλους, μηχανισμούς της Δικαιοσύνης και ομάδες συμπαράστασης. Το πρόβλημα που περιγράφουν, όμως, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται επιλεκτικά και ανάλογα με το πόσο δυνατή είναι η φωνή καθενός. Γιατί, τι θα γίνει τελικά με εκείνους τους... χαμηλόφωνους, που βιάζονται καθημερινά από πανίσχυρα μιντιακά συστήματα και υποσυστήματα; Πόσο χρήσιμη θα ήταν άραγε η συμπαράσταση του Χρήστου Παναγιωτόπουλου και των άλλων συναδέλφων σε τέτοιες περιπτώσεις...
Το ίδιο, βεβαίως, ισχύει και για την μπλογκόσφαιρα, όπου καταφεύγουν, μεν, πολλές διωκόμενες και καταπιεσμένες φωνές που θέλουν να παραμείνουν ανεξάρτητες, αλλά έχουν παρεισφρήσει και αρκετοί τυχάρπαστοι μικροεκβιαστές - αξίζει να αναρωτηθούμε πού πήγαν όλες εκείνες οι ρομαντικές προσπάθειες αυτορρύθμισης;
Επιστρέφω στις αναφορές του κ. Τσαρλς Ρις. Διαπίστωσα ότι δεν έτυχαν σημαντικής αναμετάδοσης (πλην, ίσως, του εξαιρετικού άρθρου του Γιάννη Παντελάκη στην «Ελευθεροτυπία»), κάτι το οποίο ουδόλως με παραξένεψε αφού όσα περιγράφει ο Αμερικανός αξιωματούχος είναι τόσο διαδεδομένα, που δύσκολα θα βρεθούν «αναμάρτητοι».
Σχετικά με αυτά εστιάζω μόνο σε μία αναφορά, λόγω ειδικής γνώσης και εμπειρίας (όσοι καταλαβαίνουν, καταλαβαίνουν). Λέει ο Αμερικανός διπλωμάτης πως «κατά την προετοιμασία των Ολυμπιακών Αγώνων πληρώνονταν δημοσιογράφοι για να γράφουν θετικά πράγματα».
Είναι απολύτως ακριβές. Και τα στοιχεία υπάρχουν στο πλούσιο αρχείο των αρμοδίων δημοσίων υπηρεσιών (Υπουργείο Πολιτισμού, ΓΓΑ, ΕΟΕ, Ομοσπονδίες κτλ.) και της τότε Οργανωτικής Επιτροπής. Αρκετοί εξ αυτών, που τώρα διακονούν τη δημοσιογραφική ανεξαρτησία, συνωστίζονταν για μια θεσούλα, μια αργομισθία, ένα συμβόλαιο συμβούλου, μια θέση σε κάποιο μυστικό pay roll. Θου Κύριε...
Πού καταλήγουμε. Το πρόβλημα δεν είναι (μόνο) η ανωνυμία των blogs, οι διαδικτυακοί ή άλλοι -από γνωστά μέσα ενημέρωσης- εκβιασμοί, οι αργυρώνητοι δημοσιογράφοι ή οι άλλοι που εξαρτώνται από το χιλιαρικάκι του τάδε ή του δείνα γραφείου Τύπου (αν και πρέπει κάποτε να ξεχωρίσουμε τους φτωχοδιάβολους από τα λαμόγια των σαλονιών). Το μείζον είναι πως έχουμε γίνει μία απέραντη ζούγκλα, στην οποία, αφού εξαντλήσαμε την πανίδα της, τώρα το μόνο που έχει απομείνει είναι να τρώμε ο ένας τον άλλο και μετά τις σάρκες μας. Κι αυτά δεν λύνονται, τελικά, σε κανένα δικαστήριο.
Υ.Γ. Η αυτονομία των blogs (επειδή κάποιοι σπεύδουν αβασάνιστα να την καταδικάσουν) μπορεί να αποδειχθεί τόσο επικίνδυνη όσο και η… επωνυμία των θεσμικά οχυρωμένων. Των γραφίδων, ας πούμε, των «μεγάλων μαγαζιών». Ή των τηλεοπτικών παραθύρων.
πηγη:fimotro.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου