Υπάρχει μια συνομοταξία Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που η δράση τους κινείται στη «Ζώνη του Λυκόφωτος». Πρόκειται για εκείνες τις ΜΚΟ που δεν κάνουν τίποτ’ άλλο παρά να συντάσσουν εκθέσεις περί ύπαρξης «τουρκικής», «μακεδονικής», «τσάμικης» και «βλάχικης» μειονότητας σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, ιδιαίτερα στη Βόρεια Ελλάδα. Σε αρκετές περιπτώσεις, δεν διστάζουν επίσης να κατηγορήσουν την ελληνική Πολιτεία για παραβίαση «των δικαιωμάτων των μειονοτήτων», κάνοντας λόγο στα κείμενά τους για ελληνικό σοβινισμό, εθνικιστική υστερία και απάνθρωπη μεταχείριση των λαθρομεταναστών.
Τα ερωτήματα, για ορισμένες από αυτές τις ΜΚΟ, πολλαπλασιάζονται τα τελευταία χρόνια δημιουργώντας εύλογες υπόνοιες και απορίες, τόσο για τις πηγές χρηματοδότησής τους όσο και για τους σκοπούς που εξυπηρετούν. Ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τη χρηματοδότησή τους, αρκετές από αυτές εξασφαλίζουν τη βιωσιμότητά τους χάρη.................
στη «γαλαντομία» του γνωστού μεγαλοχρηματιστή, κερδοσκόπου και «παγκόσμιου πολίτη», όπως αρέσκεται να αυτοαποκαλείται, Τζορτζ Σόρος.
Να σημειώσουμε ότι ο Ουγγροεβραίος στην καταγωγή και γνωστός για τις εξαιρετικά ανθελληνικές του θέσεις Σόρος, μέσω του ιδρύματός του Soros Fund Management, έχει καταφέρει να στήσει ένα διεθνές οικοδόμημα με την εμπλοκή ακαδημαϊκών, επιχειρηματιών και οργανώσεων που δραστηριοποιούνται σε όλο τον κόσμο. Λειτουργώντας μάλιστα στα πρότυπα μίας πολυεθνικής εταιρείας, το ίδρυμά του έχει προχωρήσει στη δημιουργία ενός παγκόσμιου δικτύου Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων οι οποίες λειτουργούν ως «θυγατρικές».
Ο Παναγιώτης Δημητράς είναι επίσης μέλος και της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι».
Το ίδρυμα Σόρος είναι επίσης βασικός χρηματοδότης του «Παρατηρητήριου του Ελσίνκι», το οποίο έχει καταδικάσει αρκετές φορές τη χώρα μας για παραβίαση των δικαιωμάτων των «μειονοτήτων» της. Επίσης χρηματοδοτεί και το «Κέντρο για τη Συμφιλίωση και τη Δημοκρατία στη Νοτιανατολική Ευρώπη», που προωθεί την αλλαγή των σχολικών εγχειριδίων της ιστορίας. Ανάλογα αντεθνική είναι και η δράση άλλων ΜΚΟ, όπως είναι η ΕΟΔΜ (Ελληνική Ομάδα για τα Δικαιώματα των Μειονοτήτων), το ΚΕΜΟ (Κέντρο Έρευνας Μειονοτικών Ομάδων). Μια ματιά στις ιστοσελίδες των οργανώσεων αυτών είναι εξόχως αποκαλυπτική: Υπερασπίζονται με αξιοθαύμαστο σθένος «Μακεδόνες», «Τσάμηδες» και «Τούρκους» της Ελλάδας, που υποτίθεται ότι καταπιέζονται βάναυσα.
Ορισμένες από τις παραπάνω οργανώσεις συγκαταλέγονται, μάλιστα, μεταξύ των μεγαλύτερων κατηγόρων της χώρας μας σε διάφορα φόρουμ του εξωτερικού, πετυχαίνοντας αρκετές καταδίκες σε βάρος της για θέματα «προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και «καταπάτησης των δικαιωμάτων των μειονοτήτων».
Ο αριθμός των ΜΚΟ που έχουν ξεκάθαρες πολιτικές κατευθύνσεις και δραστηριοποιούνται στη χώρα μας είναι εντυπωσιακός. Ανάλογα εντυπωσιακό είναι όμως και το λεξιλόγιο που επιλέγουν κάθε φορά να χρησιμοποιούν και το οποίο απέχει αρκετά από τις θέσεις της χώρας μας. Ενδεικτικά να σημειώσουμε ότι, σε αναφορές που γίνονται στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, δεν είναι λίγες οι φορές που το Αιγαίο αναφέρεται ως «κοινή θάλασσα»…
Ανάλογο ρόλο είχαν αναπτύξει διάφορες ΜΚΟ και στην Κύπρο, ιδιαίτερα την περίοδο που συζητούνταν το Σχέδιο Ανάν έχοντας αναλάβει, σχεδόν εργολαβικά, την προώθησή του.
Εν συνεχεία μπορεί κανείς να δει έναν σημαντικό αριθμό προσώπων που έχουν κατά καιρούς βοηθήσει τον κ. Δημητρά, μεταξύ των οποίων και ένας συνεπώνυμος αυτού καθώς και συνώνυμος ενός υπουργού της Επταετίας – μετανοημένου προφανώς και ανησυχούντος για τα ανθρώπινα δικαιώματα και δη αυτά των αθιγγάνων, των «Μακεδόνων» και των Αλβανών. Το κυριότερο, ωστόσο, συμπέρασμα, στο οποίο μπορεί κανείς να οδηγηθεί ακολουθώντας το μονοπάτι των συνεργαζομένων φορέων και χορηγών του Ε.Π.Σ.Ε. είναι ότι πρόκειται για έναν «κύκλο της απάτης», ένα καλοστημένο ζυμωτήρι ειδήσεων, φημών και γνώμης που έχει σαν επίκεντρό του τις οργανώσεις, των οποίων ηγείται ο «φιλάνθρωπος» δισεκατομμυριούχος Τζωρτζ Σόρος, μέσω του δικού του «Ινστιτούτου Ανοικτής Κοινωνίας» της Βουδαπέστης και του επίσης δικού του Κεντρικού Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου (CEU).
Ένα κλασσικό παράδειγμα για το πώς διαμορφώνονται οι ειδήσεις είναι και το ακόλουθο, το οποίο διαβάσαμε σε άρθρο του Ζιλ ντ’ Αϋμερί στο αμερικανικό διαδικτυακό περιοδικό Swans (Ο κύκλος της απάτης – Χαρτογραφώντας τα πλήθη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα Βαλκάνια, 23.7.2001), όπου από μία ανώνυμη καταχώρηση μέσω της λίστας ηλεκτρονικών μηνυμάτων του Balkan Human Rights του κ. Δημητρά, τον Μάιο του 2001, ξεκίνησε με μία φήμη σχετικά με «την καταστροφή στοιχείων που αφορούσαν εγκλήματα εις βάρος Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου. Η πληροφορία αυτή που διεσπάρη μέσω των συνδέσμων του Ε.Π.Σ.Ε. αφορούσε την ανέλκυση από τον Δούναβη, στις Σιδηρές Πύλες κοντά στο Κλάδοβο της Σερβίας ενός παγωμένου φορτηγού γεμάτου από πτώματα, την 6η Απριλίου του 1999. Η πηγή του, έγραφε το μήνυμα, ήταν το Ανθρωπιστικό Νομικό Κέντρο (Humanitarian Law Center) του Ελληνικού Παρατηρητηρίου του Ελσίνκι. Η επόμενη λογική κίνηση ήταν να επισκεφθεί κανείς την ιστοσελίδα του Ελληνικού Παρατηρητηρίου του Ελσίνκι, η οποία αποτελεί τμήμα των ιστοσελίδων των Βαλκανικών Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Εκεί, η αναφορά παρέπεμπε πίσω στην Λίστα Βαλκανικών Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ιδρύθηκε τον Φεβρουάριο του 2000 από … τις ιστοσελίδες των Βαλκανικών Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων)!»
Για να μην μακρηγορούμε η πληροφορία ανακυκλωνόταν από διάφορες Μ.Κ.Ο. και χορηγούμενα από την «Ανοικτή Κοινωνία» ΜΜΕ και φορείς, χωρίς εν τέλει να μπορεί να διασταυρωθεί κάποια αυθεντική και αξιόπιστη πηγή.
Τα υποκαταστήματα του Σόρος όχι μόνον, διαμορφώνουν γνώμη και κατασκευάζουν ειδήσεις αλλά μπορούν και πληρώνουν – ουσιαστικά αγοράζουν – τα νέα που που κατασκευάζονται. Μπορούμε να θυμηθούμε τις βαλίτσες με τα μετρητά που προωθήθηκαν στην αντιπολίτευση λίγο πριν τις εκλογές της Γιουγκοσλαβίας το 2000 ή και τα εκατομμύρια που μοιράστηκαν τόσο στον νυν Γεωργιανό πρόεδρο και τους υποστηρικτές του όσο και στον Γιούσενκο της Ουκρανίας κατά την πορτοκαλί επανάσταση. Κατασκευάζουν ειδήσεις και διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, όχι μόνον την τοπική αλλά και την διεθνή. Μία κοινή γνώμη που δεν έχει ιδέα από πού προέρχονται όλα αυτά που της σερβίρονται στο πιάτο ως εγκλήματα, παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ρατσισμοί κ.ο.κ.
Η οικονομική κρίση, η οποία διεθνώς έχει ξεσπάσει αποτελεί ένα κρίσιμο σημείο, μία καμπή για το μέλλον του κόσμου. Ένας από τους πλέον ισχυρούς ανθρώπους της εποχής μας, που επηρεάζουν τις εξελίξεις, είναι ο Τζωρτζ Σόρος. Εβραίος μεγαλοκαπιταλιστής, ο οποίος μέσω του ιδρύματός του «Open Society», χρηματοδοτεί γνωστούς «φιλελεύθερους» κύκλους, αλλά και τις περίφημες «πορτοκαλί επαναστάσεις». Τι σημαίνει όμως «Open Society» και ποια είναι η φιλοσοφική βάση όλου αυτού του εγχειρήματος; Ο ίδιος ο Τζωρτζ Σόρος έχει γράψει στο βιβλίο του ότι θεωρεί πνευματικό του πατέρα και εμπνευστή του τον εβραίο φιλόσοφο Καρλ Πόππερ, του οποίου μάλιστα το βασικό του βιβλίο είναι το «Η ανοικτή κοινωνία (“Open Society”…) και οι εχθροί της».
Ιδού, λοιπόν, ο πρώτος στόχος του Καρλ Πόππερ και του πνευματικού του τέκνου, του Τζωρτζ Σόρος: Η μεταφυσική και η θεολογία, δηλαδή κάθε μεταφυσική ερμηνεία της Ιστορίας καθώς και κάθε θρησκεία. Στο στόχαστρό τους ασφαλώς και η Ιστορική μνήμη και ας μη απορούν κάποιοι γιατί το ίδρυμα Σόρος χρηματοδότησε το βιβλίο της Ρεπούση και άλλα σχετικού περιεχομένου βιβλία. Δεν είναι εφευρέτης της εξωφρενικής θεωρίας ότι η Ιστορία πρέπει να αλλάζει ο Λιάκος και οι λοιποί «προοδευτικοί προφεσόρες», οι οποίοι εξουσιάζουν την πνευματική ζωή μέσα από τις σελίδες των Κυριακάτικων εφημερίδων και των ειδικών τους αφιερωμάτων. Είναι ο Πόππερ, ο πνευματικός πατέρας του Σόρος, για τις απόψεις του οποίου για την ιστορία σας παραθέτω το παρακάτω: «Ο Popper υποστηρίζει ότι δεν μπορεί να υπάρχει μια ιστορία του παρελθόντος που να το απεικονίζει όπως ήταν πραγματικά. Μπορούν μόνο να υπάρξουν διάφορες ιστορικές ερμηνείες, αλλά καμμιά από αυτές δεν είναι οριστικά έγκυρη και τελική. Κάθε γενιά έχει το δικαίωμα να διαμορφώνει την δική της ιστορική ερμηνεία». Η φιλοσοφία της Ιστορίας και η Ιστορία της – Από τον Ησίοδο ως τον Toynbee – Λυκούργος Αρεταίος Αθήνα 1985
Ο Καρλ Πόπερ εισήγαγε με το βιβλίο του «Η ανοιχτή κοινωνία και οι εχθροί της», το οποίο εκδόθηκε το 1945 και επανεκδόθηκε συμπληρωμένο το 1952, τις έννοιες της ανοικτής και κλειστής κοινωνίας. Ως το αρχέτυπο της «κλειστής κοινωνίας», κατά τον Πόπερ, ορίζεται η κοινότητα του γένους ή της φυλής, στην οποία τα πάντα ρυθμίζονται από τη θρησκεία, τις μαγικοθρησκευτικές απαγορεύσεις και όπου η εξουσία και η γενικότερη κοινωνική ζωή λειτουργεί με τέτοιους όρους, ώστε δεν υπάρχει η δυνατότητα ανάληψης πρωτοβουλιών από τα άτομα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα κλειστής κοινωνίας (ο όρος που χρησιμοποιεί ο Πόππερ είναι «closed tribalistic society»), παράδειγμα προς απόλυτον αποφυγήν η Αρχαία Σπάρτη και βεβαίως απόλυτη η περιφρόνησή του και η αρνητική κριτική του για τον Πλάτωνα, για τον οποίον γράφει ο Πόπερ, ότι με τα έργα του, «Πολιτεία» και «Νόμοι» ορίζει το θεμελιώδες μοντέλο του ολοκληρωτικού κράτους. Κατηγορεί επίσης τον Πλάτωνα ως εμπνευστή της «θεωρίας της παρακμής», η οποία υιοθετήθηκε από όλα τα Εθνικά Φυλετικά καθεστώτα. Η απόρριψη της Αθηναϊκής δημοκρατίας από τον Πλάτωνα και η προτίμησή του σε ένα αριστοκρατικό καθεστώς που θα στηρίζεται σε «βασιλιάδες-φιλοσόφους», τον κάνουν εμπνευστή και συνειδητό υποστηρικτή των «φασιστικών» καθεστώτων.
Εξαιρετικά ανεκτικός είναι όμως ο Καρλ Πόππερ για τον επίσης εβραίο Καρλ Μαρξ (τι συμπτώσεις έχει αυτή η ιστορία!), τον οποίο αναγνωρίζει ως σημαντικό οικονομολόγο και κοινωνιολόγο του 19ου αιώνα, καίτοι τον κατακρίνει για την υιοθέτηση των εγελιανών διαλεκτικών και ιστορικιστικών μεθόδων, οι οποίες οδήγησαν σε ένα κατασκεύασμα «κλειστής κοινωνίας». Θεωρεί ότι η μαρξιστική θεωρία για τον καπιταλισμό αποδείχθηκε λανθασμένη, σημειώνει όμως την οξυδέρκεια του Μαρξ να έχει προβλέψει και «μη επαναστατικές διαδρομές» για την επίτευξη του κομμουνιστικού οράματος.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το βιβλίο αυτό ο Καρλ Πόππερ το έγραψε στα 1945 με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στα μάτια του ο κομμουνισμός έχει ξοφλήσει και πρέπει να ετοιμαστεί ο… νέος κομμουνισμός. Ένας κομμουνισμός διαφορετικός και αυτήν ακριβώς την σημασία έχει και η αναφορά του για «μη επαναστατικές διαδρομές» προς τον κομμουνισμό, τις οποίες είχε προβλέψει ο Μαρξ. Αυτός ο διαφορετικός κομμουνισμός δεν είναι τίποτε άλλο από την «open society» του Καρλ Πόππερ, που έρχεται να κάνει πραγματικότητα με μια παγκόσμια πορτοκαλί επανάσταση (την περίφημη «παγκοσμιοποίηση») ο Τζωρτζ Σόρος!
Με αφορμή τη συνάντηση του Τζορτζ Σόρος με τον Γιώργο Παπανδρέου, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η δράση δισεκατομμυριούχου επενδυτή, ο αμφιλεγόμενος ρόλος του στα οικονομικά τεκταινόμενα δεκάδων χωρών, καθώς και η επιρροή που ασκεί στο ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων.
Ο 80χρονος Ουγγροαμερικανός επενδυτής, εβραϊκής καταγωγής ο οποίος ονομαζόταν αρχικά Γκιόργκι Σβαρτς, δραστηριοποιείται σε περίπου 40 χώρες, με πολλές από αυτές να τον έχουν κατηγορήσει ότι προκαλεί και εκμεταλλεύεται την αποσταθεροποίηση κρατών για να αυξάνει την ήδη αμύθητη περιουσία του.
Παρά το γεγονός ότι «αυτοσυστήνεται» ως πολιτικός ακτιβιστής και υπέρμαχος της ανοικτής κοινωνίας και του φιλελευθερισμού, κατά τα πρότυπα του «πνευματικού του πατέρα», φιλοσόφου Καρλ Πόπερ, στο London School of Economics, πολλά είναι τα κράτη που ένιωσαν «στο πετσί τους» τις προθέσεις του μεγάλου κερδοσκόπου.
Ενδεικτικά, ο πρώην πρόεδρος της Γεωργίας, Έντβαρντ Σεβαρνάτζε, τον κατηγόρησε ότι βρίσκεται πίσω από την αποσταθεροποίηση της Γεωργίας, δραστηριοποιήθηκε στη Σερβία πριν και μετά την εισβολή των Αμερικάνων και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εκλογή της νέας κυβέρνησης, ενώ το ίδιο έκανε και στην Ουκρανία.
Για τις τέσσερις χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας, τη Μαλαισία, την Ινδονησία, την Ταϊλάνδη και τις Φιλιππίνες, ο Σόρος αποτελεί τον «δαίμονα» και την ενσάρκωση του κακού: «Αυτός είναι που προκάλεσε την κρίση μας», φώναζαν ενδεικτικά οι εφημερίδες της Κουάλα Λουμπούρ.
Σε κάποιες περιπτώσεις πάντως, δεν πέτυχε τους σκοπούς του, όπως στη Ρωσία, στη Λευκορωσία και στο Αζερμπαϊτζάν και εκδιώχθηκε ως αποσταθεροποιητικός παράγοντας.
Ενδιαφέρον πάντως, παρουσιάζει και ο ρόλος του Σόρος στο ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων, με τη διείσδυσή του στο εκπαιδευτικό σύστημα των βαλκανικών χωρών, μέσω των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεών του. Γενικά, σε κάθε χώρα, προωθούνται οι ΜΚΟ που χρηματοδοτούνται από το Σόρος, από πολυεθνικές και από το εκάστοτε Υπουργείο Εξωτερικών.
Στην Ελλάδα, στο ίδιο μήκος κύματος, γίνεται μία προσπάθεια αλλαγής των σχολικών βιβλίων και της Ιστορίας, ενώ στα Σκόπια, οι ανθελληνικές θέσεις ακούγονται δυνατά. Σημειώνεται ότι στην Αλβανία τα σχολικά βιβλία γράφουν ότι χρηματοδοτούνται από τον αμφιλεγόμενο ουγγροαμερικανό επενδυτή.
Παράλληλα, άνθρωποι όπως ο Σόρος έχουν χαρίσει πολλά εκατομμύρια δολάρια στα Σκόπια φτιάχνοντας Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και Πανεπιστήμια στα οποία οι Σκοπιανοί μαθαίνουν ότι πρόγονοί τους ήταν ο Φίλιππος, ο Αλέξανδρος, ο Αριστοτέλης, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το σήμα της Βεργίνας πάνω στο πτυχίο του πανεπιστημίου του Στιπ.
Χωρίς την συνεχή και τεράστια οικονομική ενίσχυση από ιδρύματα και οργανώσεις όπως του κ. Σόρος, τα Σκόπια ίσως να μην υπήρχαν σαν κράτος σήμερα. Βέβαια όλα αυτά συμβαίνουν με την ανοχή των ελληνικών κυβερνήσεων.
Το σίγουρο είναι ότι η συνάντηση του Σόρος με τον έλληνα πρωθυπουργό δημιουργεί συναισθήματα ανησυχίας παρά ελπίδας, αφού ο δισεκατομμυριούχος επενδυτής στην μέχρι τώρα παγκόσμια πορεία του έχει αποδείξει ότι πρόκειται για έναν πανούργο κερδοσκόπο που καταφέρνει να προκαλεί αποσταθεροποίηση σε χώρες με ευάλωτες οικονομίες και να εκμεταλλύεται μετά την «καμμένη γη».
Ο Σόρος, εξάλλου είχε γίνει διάσηµος το 1992 µε µια κερδοσκοπική επίθεση στη στερλίνα που έκανε τον ίδιο πλουσιότερο κατά ένα δισ. δολάρια, υποχρεώνοντας την Τράπεζα της Αγγλίας να υποτιµήσει το νόµισµα και το αποσύρει από τον ευρωπαϊκό µηχανισµό συναλλαγµατικών ισοτιµιών. Η υπερχρεωμένη Ελλάδα είναι εύκολο «θύμα» των προθέσεών του.
Τα τελευταία χρόνια, διαπιστώνεται μια ραγδαία άνοδος του ρόλου των μη κυβερνητικών οργανώσεων (ΜΚΟ) στις κοινωνίες του δυτικού κόσμου, τις πολιτικές εξελίξεις και τις διεθνείς σχέσεις. Η παρουσία αυτή αντανακλάται και σε ποσότητα (στη χώρα μας λειτουργούν εκατοντάδες πλέον τέτοιες οργανώσεις), όσο και σε πολυσχιδείς δραστηριότητες, με έμφαση πρωτίστως σε ανθρωπιστικές δράσεις και στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πολλές ΜΚΟ χρηματοδοτούνται από τον ΟΗΕ και τα όργανά του, τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και από πόρους εγχώριων οργανισμών, όπως επιχορηγήσεις υπουργείων και άλλων φορέων.
Αλλά αυτή είναι η μία πλευρά του ρόλου των ΜΚΟ, η «φωτεινή» και καθαρά ανθρωπιστική. Σύμφωνα με τους επικριτές του ρόλου των οργανώσεων αυτών, για την ακρίβεια ορισμένων από αυτές, υπάρχει και η άλλη πλευρά, η «σκοτεινή». Από που προκύπτει η «άλλη όψη» του νομίσματος; Από περίεργες δραστηριότητες κάποιων μη κυβερνητικών οργανώσεων, που τυχαίνει να εξυπηρετούν καθαρά πολιτικές (και ουδόλως ανθρωπιστικές) σκοπιμότητες. Το μεγάλο ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσο είναι «ανθρωπιστική» η δράση αυτών των ΜΚΟ, όταν οι ίδιες γίνονται όχημα διαφόρων εθνικών ή υπερεθνικών κέντρων εξουσίας για να συντελεσθούν πολιτικές κρίσεις και επεμβάσεις στα εσωτερικά κυρίαρχων κρατών.
Οι περισσότερες κριτικές, εστιάζουν στην χρήση από πλευράς ΗΠΑ τέτοιων ΜΚΟ, ώστε οι ανά τον κόσμο επεμβάσεις της υπερδύναμης να τυλίγονται από ένα ανθρωπιστικό πέπλο. Λογικό, αφού η τάση που επιδεικνύει η Ουάσιγκτον για πλανητική κυριαρχία (ή έστω έλεγχο), εντείνεται διαρκώς. Τα παραδείγματα τέτοιων χρήσεων διαφόρων ΜΚΟ ως προκάλυμμα, από πλευράς ΗΠΑ πάντα, είναι παραπάνω από αρκετά. Σταχυολογούνται μόνο λίγα, αρκούντως ενδεικτικά όμως όσο και αποκαλυπτικά. Τον Απρίλιο του 1999, στο βομβαρδιζόμενο από το ΝΑΤΟ Βελιγράδι, κατά την διάρκεια συνέντευξης που παραχώρησε στα «ΤΑ ΝΕΑ» και τον δημοσιογράφο Γ. Διακογιάννη ο Γιουγκοσλάβος Υπουργός Εξωτερικών Γιοβάνοβιτς, του κατέθεσε τα εξής στοιχεία: «Έχει έρθει απεσταλμένος από την Ελλάδα που χειρίζεται προγράμματα ΜΚΟ. Σκορπά αφειδώς χρήματα σε οργανώσεις κατά του καθεστώτος Μιλόσεβιτς. Χρηματοδοτεί παράλληλα εφημερίδες και ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς και εξαγοράζει δημοσιογράφους που προπαγανδίζουν δήθεν για τον εκδημοκρατισμό της χώρας. Ουσιαστικά προωθούν την περαιτέρω διάλυση της Γιουγκοσλαβίας».
Την άνοιξη του 2003 ο δημοσιογράφος Γ. Διακογιάννης βρέθηκε στην βομβαρδιζόμενη Βαγδάτη. Θυμάται ελάχιστες ΜΚΟ – στην διάρκεια των βομβαρδισμών – να είναι εκεί και να επιχειρούν να βοηθήσουν τον άμαχο πληθυσμό. Είχαν έρθει οι «Γιατροί του Κόσμου» και μία μικρή ελληνική οργάνωση, οι «Γιατροί Καρδιάς», που πρόσφεραν πραγματικά πολύ σπουδαίο έργο βοηθώντας τραυματισμένα παιδιά. Λίγες μέρες αργότερα, στις 9 Απριλίου, όταν τα αμερικανοβρετανικά στρατεύματα εισέβαλαν και κατέβαλαν την Βαγδάτη, μαζί με τους «ενσωματωμένους», τους embedded όπως έγιναν γνωστοί, δημοσιογράφους που έφεραν μαζί τους, βοήθησαν και ορισμένες ΜΚΟ για να έλθουν στην πόλη και να αναλάβουν – σε συνεργασία με τον ΟΗΕ – έναν ρόλο για την ανοικοδόμηση της δημοκρατίας, όπως χαρακτηριστικά δήλωναν. Η πρακτική αυτή επαναλαμβάνεται παντού, όπου επεμβαίνουν αμερικανικές δυνάμεις. Τους πεζοναύτες και τα άρματα μάχης, ακολουθούν μη κυβερνητικές οργανώσεις με τον ίδιο πάντα σκοπό σύμφωνα με τους ισχυρισμούς τους: εμπέδωση της δημοκρατίας και της ελεύθερης οικονομίας.
Τα παραπάνω παραδείγματα, προκαλούν αντίστοιχα ερωτήματα. Και τα ερωτήματα που εγείρονται είναι ασφαλώς πολλά γύρω από τον ρόλο ορισμένων ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται σ’ αυτές τις υπό ξένη κατοχή χώρες. Γιατί κανένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να μιλήσει σοβαρά για δημοκρατία σε περιοχές όπου ξένα στρατεύματα υποτίθεται πως προωθούν τον εκδημοκρατισμό, ενώ φονεύουν αδιάκριτα αμάχους και συμπεριφέρονται περισσότερο σαν δυνάμεις κατοχής. Η περίπτωση του Ιράκ είναι η πλέον χαρακτηριστική.
Ερωτήματα υπάρχουν, πέρα από ΜΚΟ που λειτουργούν σε κράτη όπως το Αφγανιστάν και το Ιράκ, και για μία σειρά από άλλες οργανώσεις που φέρουν την σφραγίδα των ΜΚΟ, οι οποίες συνεργάζονται με τον ΟΗΕ. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς πόσο «αντικαπιταλιστικό» – όπως διακηρύσσει – είναι το «Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ». Αληθεύει ότι η σύνοδος του Πόρτο Αλέγκρε χρηματοδοτήθηκε από τους διοργανωτές της μόνον κατά το ποσοστό 6,4% του συνολικού πακέτου εξόδων της που ανήλθαν σε 39 εκ. δολάρια; Αληθεύει ότι το υπόλοιπο 93,6% καλύφθηκε από δωρεές (296.000 δολάρια από το Ίδρυμα Φόρντ, 356.000 δολάρια από το Ίδρυμα Ροκφέλλερ, περίπου 2,5 εκατ. δολάρια από καθολικές και προτεσταντικές ΜΚΟ, 6,5 εκ. δολάρια από την Πολιτεία του Ρίο Γκράντε Ντο Σουλ που ελέγχεται από πολύ συντηρητικούς κύκλους, 8 εκ. δολάρια από τις βραζιλιάνικες ΔΕΚΟ Electrobras, Petrobras και Banco do Brazil κ.λπ.);
Τα παραπάνω παραδείγματα δεν πρέπει επ’ ουδενί να κηλιδώσουν το θετικό ρόλο χιλιάδων ΜΚΟ σε όλο τον κόσμο που προσφέρουν ανθρωπιστικό έργο με αγνά και ανιδιοτελή κίνητρα σε χώρες που υποφέρουν. Για κάποιες όμως από τις ΜΚΟ, που συμβαίνει να είναι τα «ηχηρά» ονόματα και τα «μεγάλα», προκύπτουν καυτά ερωτήματα:
Γίνεται να αξιολογήσουμε την στήριξη του ΟΗΕ θετικά στις διάφορες ΜΚΟ, όταν αυτές ενισχύονται αποκλειστικά με αμερικανικά και βρετανικά κονδύλια, συχνά μυστικά;
Πως γίνεται οι θέσεις αυτών των ΜΚΟ να συμπίπτουν παντού και πάντα με τις αγγλοσαξονικές απόψεις και να προωθούν εμφανέστατα τους στόχους του αμερικανικού imperium, πότε στην Κύπρο και την Παλαιστίνη, πότε στο Ιράκ και το Αφγανιστάν;
Πόσο ανεξάρτητες μπορούν να θεωρηθούν τέτοιες οργανώσεις, όταν εμφανέστατα υπηρετούν πολιτικές επιδιώξεις μεγάλων δυνάμεων (κατά κανόνα των ΗΠΑ) και μέλημά τους είναι ο εξωραϊσμός της κατοχής άλλων κρατών και η οικονομική απομύζηση των λαών τους;
Τι συμπεράσματα θα μπορούσαν να εξαχθούν από τη δράση κάποιων ΜΚΟ που «ειδικεύονται» σε ρόλο εργολάβου προώθησης των σχεδίων των ΗΠΑ; Ποιος ο στόχος της Ουάσιγκτον και των αμερικανικών κέντρων ισχύος; Σκοπός είναι, με την μέθοδο των χρηματοδοτούμενων από μεγάλα ιδρύματα και κυβερνήσεις ΜΚΟ να οδηγηθούν τα εθνικά κράτη, πρωτίστως τα ευρωπαϊκά, σε απεθνοποιημένες «Κοινωνίες Πολιτών» θα μπορούν να επηρεάζουν τις κυβερνήσεις και εξελίξεις στα πλαίσια μιας ψευδούς δημοκρατικότητας. Ο θεσμός των ΜΚΟ θα ενισχυθεί ραγδαία στο μέλλον με επηρεασμό της κοινής γνώμης σε εθνικό και τοπικό ακόμη επίπεδο, σε πιέσεις κατά προσώπων και πολιτικών και δήθεν «ανθρωπιστικές δράσεις». Πρόσφατα παραδείγματα χρηματοδοτούμενων ΜΚΟ είναι αυτές που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην πτώση των καθεστώτων της Γεωργίας και της Ουκρανίας. Επίσης οι αντισυριακές ΜΚΟ στον Λίβανο που απέτυχαν, όπως απέτυχαν και οι κυπριακές ΜΚΟ που υποστήριξαν το ΝΑΙ στο σχέδιο Ανάν το 2004 και που έτυχαν χρηματοδότησης (και) από αμερικανικές πηγές, όπως προαναφέρθηκε. Σπουδαίο ρόλο προγραμματίζεται να παίξει στο μέλλον το λεγόμενο «περιβαλλοντικό κίνημα». Υπάρχουν υπόνοιες αλλά και καταγγελίες ότι το κίνημα αυτό έχει διαβρωθεί και ελέγχεται εμμέσως από την οικονομική δυναστεία των Ροκφέλλερ, τα ιδρύματα και τις ΜΚΟ του Τζόρτζ Σόρος και άλλους πόλους ισχύος. Σκοπός εδώ θα είναι, το περιβαλλοντικό πρόγραμμα και οι συναφείς δράσεις του ΟΗΕ να ελέγχονται από ένα ειδικό σώμα περιβαλλοντολόγων ακτιβιστών, επιλεγμένων μόνο από made in USA MKO, ώστε το οικολογικό κίνημα να μην «ενοχλεί» τις ΗΠΑ και τις αμερικανικές πολυεθνικές, που είναι οι Νο1 ρυπογόνοι παράγοντες του πλανήτη.
Συμπερασματικά, θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι επιφανειακά, ο ρόλος κάποιων ΜΚΟ μπορεί κατά τα λεγόμενά τους να είναι «αγωνιστικός» και «ανθρωπιστικός». Στην πραγματικότητα όμως ρίχνουν νερό στον μύλο των αμερικανικών-ατλαντικών σχεδίων ελέγχου του πλανήτη. Μιλάμε για ένα καινούργιο είδος υπερεθνικού ελέγχου κρατών και κοινωνιών. Σαν παραγωγοί ιδεολογίας οι ΜΚΟ συμμετέχουν ήδη στην μετεξέλιξη του καπιταλισμού.
Το 2006, 70 ειδικοί των ΜΚΟ από αυτούς που το 1994 κατάγγειλαν την Παγκόσμια Τράπεζα, δουλεύουν πια προς όφελός της. Ηγετικά στελέχη οικολογικών ΜΚΟ σχετίζονται πλέον με επιχειρήσεις-κολοσσούς μεταλλαγμένων τροφίμων ή πετρελαιοειδών (Monsado, Exxon, Union Carbide).
Όσον αναφορά τον τρόπο λειτουργίας των ΜΚΟ, μάλλον τα ελλείμματα δημοκρατίας πλεονάζουν. Οι αποφάσεις και η πολιτική τους χαράσσονται από ολιγομελείς ηγετικούς πυρήνες. Ο ρόλος των απλών μελών, ιδεολόγων πολιτών, περιορίζεται στο να πληρώνουν τις συνδρομές και να συνυπογράφουν τις καμπάνιες που έχουν προαποφασιστεί. Για το ζήτημα της συνδιαμόρφωσης των αποφάσεων, της ιεραρχίας, της πολιτικής αναζήτησης και προβληματισμού ούτε λόγος βέβαια να γίνεται. Οι ΜΚΟ δεν θέτουν ποτέ ζητήματα εξουσίας και συνολικής αμφισβήτησης του συστήματος, αλλά πάντα ελεγχόμενων μεταρρυθμίσεων.
Η παρουσία και δράση ΜΚΟ σε Ελλάδα και Κύπρο
Ραγδαία είναι η άνοδος των ΜΚΟ και στην ελληνική κοινωνία. Η κατάσταση δεν διαφέρει πολύ από όσα διεθνώς ισχύουν. Και στην χώρα μας, οι οργανώσεις αυτές θα μπορούσαν να διαχωριστούν στις πραγματικά ανεξάρτητες, που δρούν με καθαρά ανθρωπιστικά κίνητρα, και στις ελεγχόμενες, που χρηματοδοτούνται για να κάνουν «άλλη δουλειά». Αποκαλύψεις στον ελληνικό Τύπο για αδιαφανείς διαδικασίες χρηματοδότησης ΜΚΟ από την ελληνική Πολιτεία είναι ενδεικτικές. Ανύπαρκτες κατ’ ουσίαν οργανώσεις-σφραγίδες, που ιδρύονται σε μια νύχτα, λαμβάνουν απίστευτα ποσά για αμφίβολο έργο.
Στην Ελλάδα και στην Κύπρο, πολλές τέτοιες δήθεν «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις», έπαιξαν και παίζουν καταλυτικό ρόλο στην προώθηση των αμερικανικών σχεδιασμών. Αναφερόμαστε στο σχέδιο Ανάν, στην πλήρη πρόσδεση της χώρας στον ευρωατλαντισμό, στην ανοχή -αν όχι ενεργό συμμετοχή- στα αμερικανοβρετανικά σχέδια ελέγχου των Βαλκανίων και της ανατολικής Μεσογείου, στην κατευθυνόμενη ελληνοτουρκική «φιλία».
Ανάλογος είναι ο ρόλος ορισμένων ελλαδικών ΜΚΟ στην προώθηση της λεγόμενης ελληνοτουρκικής «φιλίας». Δίκτυα δήμων στις «δύο όχθες του Αιγαίου», αδελφοποιήσεις πόλεων, πολιτιστικές εκδηλώσεις, προσπαθούν να αμβλύνουν τις αντιστάσεις του ελληνικού λαού.
Η παραποίηση λέξεων και εννοιών είναι σημάδι των πραγματικών σκοπών, που ενσυνείδητα ή από αφέλεια προωθούν αυτές οι ΜΚΟ: το ελληνικό Αιγαίο βαφτίζεται αθώα «κοινή θάλασσα». Συνεχώς γίνεται λόγος για «τις δυό όχθες», ώστε να περάσει σιγά σιγά η αντίληψη πως πρόκειται για δυό λαούς που πρέπει να μοιραστούν την κοινή θάλασσα, που βρίσκεται ανάμεσά τους. Η κατοχή της Κύπρου, στο λεξιλόγιο των οργανώσεων αυτών έχει μετατραπεί σε»δικοινοτική διαφορά». Η τουρκοκρατία εξωραίζεται σε «κοινό πολιτιστικό παρελθόν».
Αν συνυπολογιστεί ότι στην Τουρκία οι αντίστοιχες ΜΚΟ είναι πλήρως ελεγχόμενες από την κεμαλική κάστα εξουσίας και το «βαθύ κράτος», εύκολα μπορούμε να αντιληφθούμε τα πραγματικά κίνητρα των «επαγγελματιών της ειρήνης». Η Τουρκία εργάζεται με καμουφλάζ τουρκικές ΜΚΟ για την προώθηση των γνωστών της στόχων στο Αιγαίο. Στις αντίστοιχες ελλαδικές οργανώσεις, αυτό που στην καλύτερη για αυτές περίπτωση μπορεί να τους καταλογιστεί, είναι πλεονάζουσα αφέλεια.
Άλλος στόχος σημαντικού ενδιαφέροντος για αυτού του τύπου τις ΜΚΟ, στο καθαρά εσωτερικό μέτωπο, είναι η μετάλλαξη της ελληνικής κοινωνίας σε πολυφυλετική και η καθιέρωση ενός πολυπολιτισμικού μοντέλου, με την συνεχιζόμενη αθρόα λαθρομετανάστευση. Στην κατεύθυνση αυτή εργάζονται επώνυμες ΜΚΟ και παρεμφερείς οργανώσεις, όπως το ΕΠΣΕ (Ελληνικό Παρατηρητήριο Συμφωνιών του Ελσίνκι), η ΕΟΔΜ (Ελληνική Ομάδα για τα Δικαιώματα των Μειονοτήτων), το ΚΕΜΟ (Κέντρο Έρευνας Μεινοτικών Ομάδων) και άλλες.
Έχουν διατυπωθεί αναφορές στον Τύπο για χρηματοδότηση των παραπάνω οργανώσεων από το ίδιο το ελληνικό κράτος, την ώρα που οι ίδιες κατηγορούνται πως επιδίδονται σε ανθελληνικό έργο και κατασυκοφάντηση της Ελλάδας διεθνώς. Μια ματιά στις ιστοσελίδες των οργανώσεων αυτών είναι εξόχως αποκαλυπτική: Υπερασπίζονται με αξιοθαύμαστο σθένος «Μακεδόνες» και «Τούρκους» της Ελλάδας, που υποτίθεται ότι καταπιέζονται βάναυσα. Αναφέρουν την ύπαρξη μακεδονικής, τουρκικής, ακόμη και βλάχικης μειονότητας και σπεύδουν στα διεθνή fora, όπου επιδίδονται σε σκληρό ανθελληνισμό. Αυτά, την ώρα που η κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα, για Έλληνες ή και όσους αυτοπροσδιορίζονται ως μειονοτικοί, είναι απείρως καλύτερη από ότι στις γειτονικές Αλβανία και FYROM, για να μην αναφερθούμε στις μειονότητες στην Τουρκία.
Εάν δεν γνώριζε κάποιος ότι αυτές οι ΜΚΟ δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, θα πίστευε πως πρόκειται για τουρκικές ή φιλοσκοπιανές οργανώσεις, αφού οι θέσεις τους συμφωνούν απόλυτα με την προπαγάνδα της Άγκυρας και των Σκοπίων αντίστοιχα. Η διασύνδεσή τους με τον αμερικανικό παράγοντα και τις επιδιώξεις των ΗΠΑ για κατακερματισμό των Βαλκανίων, φαίνεται να πιστοποιείται από πολλές αποχρώσες ενδείξεις. Πως αλλιώς θα μπορούσαν να εξηγηθούν τα ταξίδια του εκάστοτε Αμερικανού προξένου της Θεσσαλονίκης, πότε στην Κομοτηνή και πότε στη Φλώρινα; Και οι κατά καιρούς εκθέσεις του State Department για περίεργες μειονότητες μέσα στην Ελλάδα;
Επικοινωνιακά, οι εκπρόσωποι αυτών των ΜΚΟ, με πυκνή προβολή του έργου τους μέσω των τηλεοπτικών παραθύρων, κατακεραυνώνουν όποιον τολμήσει και διατυπώσει ενστάσεις. Αυτοχαρακτηρίζονται με τα ίδια και τα ίδια στερεότυπα: Ως άνθρωποι της τέχνης και του πολιτισμού, ως υπερδημοκράτες, κοσμοπολίτες, ανοικτόμυαλοι, αντιεθνικιστές, αντιρατσιστές, μα πάνω απ’ όλα προοδευτικοί. Εστιάζουν σε ανύπαρκτες μειονότητες και στα δικαιώματα των μεταναστών, μιλώντας για την ανάγκη ερχομού ακόμα περισσότερων στην Ελλάδα, ώστε η χώρα να αποκτήσει πολυφυλετικό χαρακτήρα. Χρησιμοποιούν διαρκώς τις ίδιες κλισέ φράσεις, το ίδιο ξύλινο και μονότονο λεξιλόγιο: αντιρατσισμός, ανθρώπινα δικαιώματα, δημοκρατικές δυνάμεις, προοδευτικοί πολίτες, ανθρωπιστική αλληλεγγύη, δημοκρατικές ευαισθησίες. Δεν θα ήταν υπερβολή στην περίπτωση των ανθρώπων αυτών να μιλήσει κανείς για μια αντεθνική νομενκλατούρα, ανθρώπους και οργανώσεις που είναι εχθρικοί απέναντι σε κάθε έναν που αρθρώνει εθνικό λόγο, και απεχθάνονται κάθε τι που έχει σχέση με το εθνικό κράτος.
Ο κοινός παρονομαστής των εκπροσώπων αυτού του τύπου των ΜΚΟ θα συμπυκνωνόταν στα εξής:
Είναι «δημοκράτες». Θέλουν άμεση αναγνώριση όλων των δικαιωμάτων σε κάθε μη-Έλληνα που εγκαθίσταται νομίμως ή παρανόμως, στην χώρα μας. Ήδη γίνεται λόγος για παροχή πολιτικών δικαιωμάτων και δικαιώματος ψήφους στους μετανάστες στις επόμενες νομαρχιακές και δημοτικές εκλογές.
Είναι «διεθνιστές». Ζητούν χαλαρά σύνορα μέχρι να καταργηθούν εντελώς. Τα έθνη κατ’ αυτούς είναι παροδικοί σχηματισμοί, συμβάσεις μεταξύ των πολιτών, που η «πρόοδος» θα τερματίσει τον εφήμερο βίο τους.
Είναι «ειρηνιστές». Μιλούν συνεχώς για μείωση ως και κατάργηση των αμυντικών δαπανών ή των παρελάσεων στις εθνικές επετείους. Προτείνουν αποστρατιωτικοποίηση της Δωδεκανήσου, σταδιακό αφοπλισμό έστω και μονομερή, να μην αντιδρούμε στις τουρκικές προκλήσεις, να πάψουμε να φροντίζουμε για την άμυνα. Αξιοσημείωτη είναι η προπαγάνδα των ΜΚΟ αυτών υπέρ των αντιρρησιών συνείδησης, που αρνούνται να καταταγούν στον στρατό, την ώρα που το ίδιο το Σύνταγμα ορίζει πως όλοι οι Έλληνες έχουν τις ίδιες υποχρεώσεις.
Είναι οπαδοί της «πολυπολιτισμικής κοινωνίας». Όλοι οι πολιτισμοί είναι ίσης αξίας και συνεπώς το να ασχολούμαστε με τον ελληνικό πολιτισμό είναι κατακριτέος σωβινισμός, που πρέπει να εξαλειφθεί. Η Ελλάδα πρέπει να μεταμορφωθεί σε πολυπολιτισμική, δηλαδή να δεχθεί ως ίσης αξίας τους «πολιτισμούς» που μας εισάγουν διάφοροι τριτοκοσμικοί.
Είναι πιστοί της «ισότητος». Πράγμα που σημαίνει να καταργηθούν οι διακρίσεις ηθικό – ανήθικο, κοινωνικό – αντικοινωνικό, εθνικό – αντεθνικό, καλό – κακό. Να αναγνωρισθεί το ανώμαλο, το ανήθικο κ.λπ. ως απλώς «διαφορετικό».
Είναι «ανεξίθρησκοι». Επιδιώκουν την μετατροπή του ελληνικού κράτους σε άθεο και αθεϊστικό, ενώ πολεμούν την Ορθοδοξία, προβάλλοντας ταυτοχρόνως τα διεθνιστικά τους στοιχεία.
Είναι «οικουμενιστές». Το εθνικό πρέπει να υποτάσσεται στο οικουμενικό. Άρα οι αξίες, οι αρχές, οι επιδιώξεις, τα οράματα, τα συμφέροντα του Έθνους οφείλουν να παραμερίζονται προς χάριν των οικουμενικών. Π.χ. η διατήρηση της Θράκης στην ελληνική επικράτεια είναι εθνικό θέμα. Η διαφύλαξη της ειρήνης, όμως, είναι οικουμενικό συμφέρον, όπως και η προστασία των μειονοτήτων (βλέπε Κοσσυφοπέδιο) και συνεπώς, εάν τεθεί πρόβλημα, η Θράκη πρέπει να θυσιασθεί στον βωμό της οικουμενικότητος και της ειρήνης.
Στο έλλειμμα δημοκρατικής συμπεριφοράς των ποικίλλων εκπροσώπων αυτών των ψευτοπροοδευτικών οργανώσεων, πρέπει να επισυναφθεί ο τρόπος που αντιμετωπίζουν την «άλλη πλευρά». Κοσμούν τους συνομιλητές τους με «πολιτικώς ορθά» επίθετα όπως: «ακροδεξιός», «ναζιστής», «ρατσιστής», «φασίστας».
Οι «προοδευτικοί» των ΜΚΟ προφέρουν λέξεις και φράσεις, τις οποίες χρησιμοποιούν κατά το δοκούν.
«Ανθρώπινα δικαιώματα» κατ’ αυτούς σημαίνει κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας και βουλήσεως εν ονόματι των εν λόγω δικαιωμάτων.
«Αντιρατσισμός» σημαίνει κατάργηση των εθνικώς ομοιογενών κοινωνιών δια της μεταλλάξεώς τους σε πολυφυλετικές.
«Πολυπολιτισμός» σημαίνει υποβάθμιση των εθνικών πολιτισμών, ιδίως του ελληνικού, δια της ισοπεδωτικής εξισώσεώς τους και φαντασιακών εφευρέσεων τύπου «πολιτισμός των πολιτισμών».
«Ανεξιθρησκεία» σημαίνει αποθρησκειοποίηση του κράτους και της κοινωνίας. Εξίσωση όλων των θρησκειών, παραθρησκειών και αιρέσεων.
«Ειρήνη» σημαίνει κάτι μεταξύ συμβιβασμού και ενδοτισμού. Δεν αξίζει να πολεμούμε για το Έθνος, ένα φαντασιωτικό κατασκεύασμα που βλάπτει την αγορά, εμποδίζει την παγκοσμιοποίηση, προκαλεί πολέμους και άλλα δεινά. Εν ονόματι της ειρήνης προωθείται ο εξευτελισμός των εθνικών συμβόλων, η περιθωριοποίηση των Ενόπλων Δυνάμεων και η απαξίωσή τους στα μάτια του λαού.
Αν ο ρόλος αυτών των ΜΚΟ περιοριζόταν λοιπόν σε έργο φιλανθρωπικό ή ανθρωπιστικό. ουδέν μεμπτόν. Στην περίπτωση της Ελλάδας όμως, εντοπίζονται τέτοιες οργανώσεις να έχουν στοιχηθεί στην αμερικανική ιδεολογική πλατφόρμα και να προπαγανδίζουν, ιδίως στα εθνικά θέματα, τις θέσεις των ΗΠΑ και -δυστυχώς- της ίδιας της Τουρκίας. Ασκούν κατ’ ουσίαν πολιτικό έργο, αναπαράγοντας πολιτικές θέσεις και μάλιστα ξεκάθαρα ανθελληνικές. Και ενώ ισχυρίζονται πως εκπροσωπούν την κοινωνία των πολιτών, στην πραγματικότητα εκπροσωπούν έναν πολύ συγκεκριμένο ολιγάριθμο ιδεολογικοπολιτικό χώρο, με μεγάλη όμως προπαγανδιστική ισχύ στα ελληνικά ΜΜΕ.
Το έξωθεν πατρονάρισμα πολλών μη κυβερνητικών οργανώσεων και η κηδεμόνευσή τους από τον αμερικανικό παράγοντα, θα ήταν αφελές να πιστεύουμε ότι γίνεται τυχαία ή με αθώα κίνητρα. Το τελικό ερώτημα είναι αν η ελληνική πολιτεία, το ελληνικό κράτος, έχει την διάθεση να αντισταθεί στην κατασυκοφάντησή του από τέτοιες οργανώσεις και αν έχει αντιληφθεί ότι στηρίζοντάς τες, υποσκάπτει τα ίδια του τα θεμέλια.
πηγη:tsantiri.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου