Γράφει ο Γιώργος Καρελιάς
Την
ώρα που η χώρα παλεύει να αποφύγει (όχι μόνο τη χρεοκοπία, αλλά και)
την καταστροφική έξοδό της από το ευρώ, στη δημόσια ζωή παρατηρούμε τα
εξής δυο μπλοκ...
- Το πρώτο μπλοκ αποτελείται από όσους συγκροτούν το μέτωπο....
- Το πρώτο μπλοκ αποτελείται από όσους συγκροτούν το μέτωπο....
της άρνησης, του «όχι σε όλα». Είναι
αυτοί που προπαγανδίζουν ότι δεν πρέπει να γίνει καμια αλλαγή σε όσα μας
οδήγησαν στο σημερινό χάλι. Όχι μόνο δεν χρειάζεται-λένε- κανένα
συμμάζεμα τους κράτους, αλλά επέκτασή του. Υπάρχει πολιτικός αρχηγός
που έχει ζητήσει να γίνουν μερικές χιλιάδες νέες προσλήψεις στο Δημόσιο!
Κι άλλος (άλλη), που σε κάθε διαδήλωση ζητάει ο κατώτατος μισθός να
πάει στα 1400 ευρώ!
Λεπτομέρεια: Στα Μέσα Ενημέρωσης που έχουν τα, αριστερά κατά τα άλλα, κόμματά τους δεν εφαρμόζουν την ίδια συνταγή. Εκεί απολύουν και πληρώνουν «έναντι» τους εργαζομένους. Είναι φανερό ότι δημοσίως κάνουν μνημόσυνα με ξένα κόλλυβα.
- Το δεύτερο μπλοκ συντίθεται από πολλούς (και στα Μέσα Ενημέρωσης) που επικρίνουν μεν σφόδρα την κυβέρνηση ως αναποφάσιστη και αναβλητική, καλώντας την να πάρει επείγοντα μέτρα, αλλά -όταν τα παίρνει- την καταγγέλλουν ότι επιβάλλει «χαράτσια», ότι είναι «ανάλγητη» κλπ.
Προφανώς, θέλουν τα όποια μέτρα λαμβάνονται να αφορούν μόνο τους άλλους.
Φυσικά, υπάρχει και η καραμέλα «να μειώσουν το σπάταλο κράτος». Πράγματι, το κράτος είναι σπάταλο και διαχρονικά αυτή είναι μια από τις αιτίες που μας έφεραν εδώ. Ομως, στην παρούσα φάση μείωση του σπάταλου κράτους σημαίνει, πρωτίστως, μείωση του μισθολογικού κόστους, δηλαδή απολύσεις υπαλλήλων. Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση δεν θέλει να προχωρήσει στη λήψη ενός τέτοιου μέτρου, λόγω πολιτικού κόστους. Και γι’ αυτό καταφεύγει σε άλλα, εισπρακτικού τύπου, μέτρα.
Εμείς, άραγε, πρέπει να θέλουμε; Η λύση είναι να πεταχθούν άνθρωποι στο δρόμο, για να μην πληρώσουν μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες ευρώ (τόσο θα πληρώσει η συντριπτική πλειονότητα) φόρο όσοι έχουν ακίνητα; Υποψιάζομαι, βέβαια, ότι στο τέλος και θα πληρώσουμε το φόρο στα ακίνητα και θα γίνουν οι απολύσεις (γιατί αλλιώς οι αριθμοί δεν βγαίνουν), αλλά ας προσπαθήσουμε να σώσουμε, όσο γίνεται, τις δουλειές των ανθρώπων.
Προσωπικά θα πληρώσω τα λίγα ευρώ του φόρου, από αυτά που δεν μου περισσεύουν, ελπίζοντας να επιτρέψει την είσπραξή τους ο σοσιαλιστής κ. Φωτόπουλος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, διαχρονικός προστάτης των αδυνάτων…
Το χειρότερο όλων είναι ότι, ακόμη κι αν γίνουν όλα αυτά, δύσκολα θα την σκαπουλάρουμε. Και το ακόμη χειρότερο είναι ότι ο Παπανδρέου κι ο Βενιζέλος μας λένε ότι αυτά τα κάνουν για να …σώσουν την ευρωζώνη, αντί να πουν καθαρά και ξάστερα ότι απέτυχαν στους στόχους και πρέπει να βρουν από αλλού το ισόποσο, αλλιώς μπορεί και ν’ αποχαιρετήσουμε το ευρώ.
Και μην πει κανείς «μια ψυχή που ‘ναι να βγει, ας βγει». Αυτές είναι εύκολες κουβέντες. Κάτι τέτοιο εύχονται και επιδιώκουν εγχώριοι και ξένοι σπεκουλαδόροι. Για τη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων η επιστροφή στη δραχμούλα θα σημάνει δραματικές επιπτώσεις, άμεσες και μακροχρόνιες, στη ζωή τους.
Αυτές ήταν μερικές σκόρπιες σκέψεις στην αρχή του δυσκολότερου, ίσως, φθινοπώρου των τελευταίων 35 χρόνων. Ερχονται μπόρες. Ας οπλιστουμε με αποφασιστικότητα, υπομονή, ρεαλισμό και αλληλεγγύη για όσους έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από εμάς. Ο καθένας ας κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του, για να αποφύγουμε τον τυφώνα.
Λεπτομέρεια: Στα Μέσα Ενημέρωσης που έχουν τα, αριστερά κατά τα άλλα, κόμματά τους δεν εφαρμόζουν την ίδια συνταγή. Εκεί απολύουν και πληρώνουν «έναντι» τους εργαζομένους. Είναι φανερό ότι δημοσίως κάνουν μνημόσυνα με ξένα κόλλυβα.
- Το δεύτερο μπλοκ συντίθεται από πολλούς (και στα Μέσα Ενημέρωσης) που επικρίνουν μεν σφόδρα την κυβέρνηση ως αναποφάσιστη και αναβλητική, καλώντας την να πάρει επείγοντα μέτρα, αλλά -όταν τα παίρνει- την καταγγέλλουν ότι επιβάλλει «χαράτσια», ότι είναι «ανάλγητη» κλπ.
Προφανώς, θέλουν τα όποια μέτρα λαμβάνονται να αφορούν μόνο τους άλλους.
Φυσικά, υπάρχει και η καραμέλα «να μειώσουν το σπάταλο κράτος». Πράγματι, το κράτος είναι σπάταλο και διαχρονικά αυτή είναι μια από τις αιτίες που μας έφεραν εδώ. Ομως, στην παρούσα φάση μείωση του σπάταλου κράτους σημαίνει, πρωτίστως, μείωση του μισθολογικού κόστους, δηλαδή απολύσεις υπαλλήλων. Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση δεν θέλει να προχωρήσει στη λήψη ενός τέτοιου μέτρου, λόγω πολιτικού κόστους. Και γι’ αυτό καταφεύγει σε άλλα, εισπρακτικού τύπου, μέτρα.
Εμείς, άραγε, πρέπει να θέλουμε; Η λύση είναι να πεταχθούν άνθρωποι στο δρόμο, για να μην πληρώσουν μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες ευρώ (τόσο θα πληρώσει η συντριπτική πλειονότητα) φόρο όσοι έχουν ακίνητα; Υποψιάζομαι, βέβαια, ότι στο τέλος και θα πληρώσουμε το φόρο στα ακίνητα και θα γίνουν οι απολύσεις (γιατί αλλιώς οι αριθμοί δεν βγαίνουν), αλλά ας προσπαθήσουμε να σώσουμε, όσο γίνεται, τις δουλειές των ανθρώπων.
Προσωπικά θα πληρώσω τα λίγα ευρώ του φόρου, από αυτά που δεν μου περισσεύουν, ελπίζοντας να επιτρέψει την είσπραξή τους ο σοσιαλιστής κ. Φωτόπουλος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, διαχρονικός προστάτης των αδυνάτων…
Το χειρότερο όλων είναι ότι, ακόμη κι αν γίνουν όλα αυτά, δύσκολα θα την σκαπουλάρουμε. Και το ακόμη χειρότερο είναι ότι ο Παπανδρέου κι ο Βενιζέλος μας λένε ότι αυτά τα κάνουν για να …σώσουν την ευρωζώνη, αντί να πουν καθαρά και ξάστερα ότι απέτυχαν στους στόχους και πρέπει να βρουν από αλλού το ισόποσο, αλλιώς μπορεί και ν’ αποχαιρετήσουμε το ευρώ.
Και μην πει κανείς «μια ψυχή που ‘ναι να βγει, ας βγει». Αυτές είναι εύκολες κουβέντες. Κάτι τέτοιο εύχονται και επιδιώκουν εγχώριοι και ξένοι σπεκουλαδόροι. Για τη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων η επιστροφή στη δραχμούλα θα σημάνει δραματικές επιπτώσεις, άμεσες και μακροχρόνιες, στη ζωή τους.
Αυτές ήταν μερικές σκόρπιες σκέψεις στην αρχή του δυσκολότερου, ίσως, φθινοπώρου των τελευταίων 35 χρόνων. Ερχονται μπόρες. Ας οπλιστουμε με αποφασιστικότητα, υπομονή, ρεαλισμό και αλληλεγγύη για όσους έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από εμάς. Ο καθένας ας κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του, για να αποφύγουμε τον τυφώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου