ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ:Είμαι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης...!

Θα μπορούσε να το τραγουδά όχι μόνο ο πρωθυπουργός, αλλά και πολλά στελέχη του.




Η εικόνα της κυβέρνησης, είναι εικόνα διάλυσης. Κακά τα ψέματα, οι κινήσεις της δείχνουν πανικό.



Όταν κάνει πίσω στο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων, όταν κάνει πίσω στο θέμα με τα 10 ή 4 στρέμματα της νατούρα, όταν κάνει πίσω στο θέμα της ΓΕΝΟΠ, όταν κάνει πίσω στο θέμα των μεταναστών, δείχνει αν μη τι άλλο ότι αυτή η κυβέρνηση, δεν έχει την πυγμή να αντιμετωπίσει το οποιοδήποτε πρόβλημα.



Και βέβαια αν δεν μπορεί να διαχειριστεί...
 εσωτερικά προβλήματα και τελικά αποδεικνύεται ότι είναι όμηρος και των συνδικαλιστών, τι περιμένουμε να κάνει στο τόσο σοβαρό θέμα της οικονομίας, που και κουμάντο δεν κάνει και έσοδα δεν μπορεί να βρει.



Όταν μια κυβέρνηση κάνει πίσω σε οποιαδήποτε μορφή πίεσης, είτε αυτή λέγεται τρόικα, είτε λέγεται συντεχνία, είτε αριστεροί υπερασπιστές των αδυνάτων, τότε αυτόματα γίνεται κυβέρνηση υποχώρησης και ο Γ. Παπανδρέου θα πρέπει να καταλάβει ότι με τέτοια τακτική, δεν κερδίζει πόντους, αντίθετα δίνει την εντύπωση ότι ο κατήφορος δεν έχει τελειωμό.



Σας έλεγα χθες, για τους πολιτικούς και τα διάφορα επικοινωνιακά τρικ, με σκοπό να κρύψουν την αλήθεια.



Σήμερα όλη μέρα βλέπω τον Ραγκούση, να προσπαθεί να παρουσιάσει την ιστορία των μεταναστών στην Υπατία, ως νίκη της κυβέρνησης, επειδή...δεν πέθανε κανείς!!!



Αυτό είναι το επιχείρημά του. Επειδή δεν πέθανε κανείς από τους απεργούς πείνας, νίκησε η κυβέρνηση. Τώρα αν όποιος από τους κατατρεγμένους του κόσμου έρθει στην Ελλάδα και ξεκινήσει απεργία πείνας με την απαίτηση να μην απελαθεί, είναι άλλο θέμα.



Όλοι λένε μακριά από εμάς ο ρατσισμός. Κι όλοι συμφωνούν ότι δεν χωράει η Ελλάδα άλλους μετανάστες. Και το οξύμωρο;



Χθες πέθαναν τρεις συνάνθρωποί μας, άστεγοι, από το κρύο. Στο πάρκο του Θησείου.

Δεν είδα όλους αυτούς που "φωνάζουν" για το δράμα των μεταναστών αυτές τις 44 μέρες της απεργίας πείνας, να πει μια λέξη σε ένα ΜΜΕ.

ΜΙΑ ΛΕΞΗ ΜΟΝΟ.



Μάλλον, δεν είχε αξία η δική τους ζωή. Άστεγοι ήταν. Αλήτες. Κι ένας αλήτης αν θα πεθάνει, ποιος τον πονάει και ποιος τον νοιάζεται... που έλεγε και το τραγούδι.



Ντροπή σε όλους τους υποκριτές του συστήματος.



ΠΗΓΗ:newsday.gr